Column: ritme in de kerk

door ds. Robert Stigter, verschenen in Centraal Contact nr. 14 2022

23Laten we zonder te wankelen datgene blijven belijden waarop we hopen, want Hij die de belofte heeft gedaan is trouw. 24Laten we op elkaar letten en elkaar aansporen tot liefde en goede daden, 25en in plaats van weg te blijven van onze samenkomsten, zoals sommigen doen, elkaar juist bemoedigen, en dat des te meer naarmate u de dag van Zijn komst ziet naderen. (Hebreeën 10)

Vroeger was het simpel. Je ging naar de kerk, twee keer op een zondag. Dat werd van je verwacht. Bovendien, wat zou je anders doen? Sport was er niet, of je mocht er niet heen. Winkels waren gesloten. Er waren geen smartphones, geen Netflix.

Gelukkig is die tijd voorbij. Er is niemand die je verplicht om naar de kerk te gaan. Tegenwoordig mag je alles zelf beslissen. Ouderlingen komen niet meer als tweetal in pak bij je langs als je een tijdje niet bent geweest. We zijn autonoom. Letterlijk: we maken onze eigen wet. We willen authentiek leven. Leven vanuit je eigen overtuiging, je eigen verlangen, je eigen gevoel. We zijn een eigen individu, een eigen persoonlijkheid.

En toch zijn we ook gewoontedieren. We leven op ritmes: opstaan en slapen gaan, eten en drinken, reizen, school, studie, werk, een vaste route, een vaste relatie, een vaste selectie beleg op ons brood. Alles elke dag opnieuw moeten kiezen is hopeloos vermoeiend.

En we zijn consumenten. We kijken wat we nu nodig hebben. Waar we nu behoefte aan hebben. En dat bestellen we nu, zodat het morgen bezorgd wordt. Als een cabaretier deze keer tegen valt, kopen we de volgende keer geen kaartje meer. We sporten niet als lid van een vereniging, maar betalen per keer maand abonnementsgeld aan de sportschool.

En toen kwam corona. Al onze ritmes werden stil gezet. Ons consumeren kwam tot stilstand, ons plannen en rennen werd gestopt. Voor de een eenzaam, voor de ander lekker rustig.

Nu is alles weer open. Ook de kerk is weer van het slot. Lukt het ons om weer in het ritme te komen? Lukt het ons om een saaie preek te verdragen en de volgende week en de week daarna toch weer te gaan? Naar de kerk gaan is heel moeilijk als je er elke keer opnieuw weer voor moet kiezen. Een ritme helpt, dan is het duidelijk, dan ga je vanzelf. Of dominee zijn natuurlijk. Die moet wel.

‘Blijf niet weg van onze samenkomsten’. Natuurlijk, soms is het saai. Natuurlijk heb je soms wat beters te doen. Maar je zult maar net ontbreken op het moment dat een woord jou had kunnen raken, afwezig zijn als precies dat lied wordt gezongen dat jouw leven had kunnen veranderen, in de sportschool zitten terwijl er voor jou werd gebeden.

Dus ga mee in het ritme. Laat je stilzetten. Je ik authentiek terecht wijzen, je autonomie opgaan in een perspectief van het goede leven, je drukke leven herbronnen met nieuwe prioriteiten. Pak je ritme van de kerkgang terug. Draag bij aan het gaande houden van de lofzang.