Door dominee Robert Stigter
Als boerenzoon voel ik mij in deze dagen #trotsopdeboer. Bij mijn ouders op de boerderij langs de A12 staat een spandoek met als boodschap: ‘boeren blijven broodnodig’ #boerenprotest. Als boer moet je al decennia lang vooral goed vooruitkijken naar wat voor beperkende maatregelen de politiek nu weer gaat verzinnen. De zorgen daarover leiden af van waar je je echt toe geroepen voelt: voedsel produceren en goed voor je beesten zorgen. Een van mijn broers wil het bedrijf overnemen. Het is heel frustrerend dat de vraag of dat mogelijk is vooral wordt bepaald door mogelijke nieuwe maatregelen die de politiek gaat nemen.
Tegelijkertijd moeten we met z’n allen ook echt anders gaan leven. De schepping zucht onder hoe wij met haar omgaan. We zijn beroerde rentmeesters terwijl daar vanuit de Bijbel onze gezamenlijke roeping ligt. De oplossingen zijn zelden simpel maar we kunnen allemaal wel simpele stappen zetten om zelf bij te dragen: minder eerstehands spullen kopen, minder vlees eten, minder vliegen, 100 of 110 rijden op de snelweg.
In de samenleving zie je de kloof tussen boeren en burgers toenemen. Boeren wantrouwen de wetenschappelijke meetgegevens van het RIVM, hekelen linkse politici en klagende stedelingen die nog nooit een koe van dichtbij hebben gezien maar wel drie keer per jaar met het vliegtuig op vakantie gaan. Stedelingen geven af op boeren die met hun trekkers de wegen onveilig maken, zien populisten de boeren stroop om de mond smeren, en miskennen de onderliggende wanhoop door te strijden met rationele argumenten en statistieken.
De taak van de kerk is om genuanceerd te blijven. Een ontmoetingsplek waar rationele argumenten klinken maar ook woede en wanhoop geadresseerd worden. Een plek waar boeren en burgers bij elkaar komen en drinken uit dezelfde Avondmaalsbeker. Waar we bidden om vrede in het land, wijsheid voor de regering, voor boeren die uit wanhoop niet meer weten waar ze het zoeken moeten. Waar we leren over duurzaamheid en eerlijk boodschappen doen. Waar we de Heer van hemel en aarde om vergeving vragen. Waar we hoop houden omdat God ooit de aarde zal vernieuwen.
Psalm 24, vers 1 (De Nieuwe Psalmberijming)
De aarde is met al wat leeft,
met alles wat Hij adem geeft
van Hem, de HEER, de hoogste koning.
Hij laat het land onwrikbaar staan,
oprijzend uit de oceaan.
Zijn macht geeft mens en dier een woning.
Deze column verscheen in kerkblad Centraal Contact nummer 20 2019.