De bekende schrijver, columnist en voetbalcriticus Hugo Borst geeft op maandagavond 6 november om een lezing voor mantelzorgers in Pijnacker-Nootdorp. Al bijna drie jaar schrijft hij in het Algemeen Dagblad over zijn moeder, die aan Alzheimer lijdt en in een verpleeghuis woont. De stukjes zijn verschenen in twee bundels ‘Ma’ en ‘Ach moedertje’. Borst schreef mee aan het manifest ‘Scherp op ouderenzorg’, dat zorgde voor extra overheidsgeld voor de ouderenzorg. Na afloop en in de pauze is er gelegenheid tot signeren.
Datum: maandag 6 november
Tijd: 20.00 – 22.00 uur, inloop 19.30 uur
Plaats: Kerkelijk centrum Delfgauw, Zuideindseweg 7 2645 BD Delfgauw
Toegang: Deze lezing is uitsluitend bedoeld voor mantelzorgers uit Pijnacker-Nootdorp-Delfgauw
Aanmelden: via www.swop.nl/bmo, het aanmeldingsformulier of in de vestigingen Pijnacker of Nootdorp van Bibliotheek Oostland
De lezing door Hugo Borst is onderdeel van De Week van de Mantelzorg, georganiseerd door Stichting Welzijn Ondersteuning Pijnacker-Nootdorp, Bibliotheek Oostland en Jeugd-en Jongerenwerk Pijnacker-Nootdorp die samen in het gemeentelijke project “Op weg naar een mantelzorgvriendelijke gemeente Pijnacker-Nootdorp” een impuls geven aan mantelzorgondersteuning in de gemeente.
Over Hugo Borst
De meeste Nederlanders kennen Hugo Borst (1962) van de televisie, als de voetbalcriticus met vlijmscherpe analyses en verbale dreunen uitdelend, provocerend en confronterend. Hij zegt van zichzelf dat hij ook een ‘lieve jongen’ kan zijn en dat klopt: die zachtere kant is het meest te zien en te lezen in zijn boeken. De mensen die hem goed kennen roemen zijn openheid, oprechtheid, authenticiteit en trouw. Borst is stadschroniqueur van Rotterdam en columnist voor het Algemeen Dagblad.
Al een aantal jaar verzorgt Hugo Borst zijn moeder, die aan de ziekte van Alzheimer lijdt. Op ontroerende en vaak tragikomische wijze schrijft hij in de columns voor de zaterdagbijlage in het AD over de ingrijpende gevolgen van haar aftakelende geest en de onvermijdelijke verhuizing naar een verpleeghuis. Intussen haalt hij herinneringen op aan zijn jeugd en aan zijn moeder in betere tijden.
De verhalen zijn gebundeld in Ma (2015) en dat levert een liefdevol en prachtig geschreven portret op van een moeder en haar zoon. Het is de nietsontziende eerlijkheid die de bundel zo krachtig maakt: oprecht, intens, ontroerend. Zonder vals sentiment. Hij spaart zichzelf ook niet, af en toe heeft hij ondanks de warmte, de aanwezige liefde, genoeg van het mantelzorgen, hij zou dan wel eens thuis willen blijven of even de moeder van vroeger in zijn armen willen houden: de ongecompliceerde, sterke vrouw, opgegroeid in een arbeiders gezin, maar met een verfijnde smaak op gebied van kunst, literatuur en muziek.
Borst beschrijft het verloop van de ziekte, wat elke keer weer opvalt, is het improvisatietalent en het doorzettingsvermogen dat mantelzorgers steeds maar weer moeten zien op te brengen. Terwijl degene die aan Alzheimer lijdt zelf minder verandering kan verdragen. Moeder Borst weet bij tijd en wijle goed wat er met haar aan de hand is, de bewustwording van de eigen achteruitgang is het meest schrijnend.
In de tweede bundel Ach moedertje (2017) beschrijft Borst hoe het verder gaat met zijn moeder. Ondertussen is zij opgenomen in een verpleeghuis. Uit de eerste hand ziet Borst met welke problemen de ouderenzorg geconfronteerd wordt. Het verpleeghuis waar de moeder van Hugo Borst werd opgenomen stond van oudsher bekend als een ‘model’ tehuis. Maar door verschillende bezuinigingsrondes en schaalvergroting, raakte het met de zorg steeds slechter gesteld. Borst hoorde tijdens de lezingen die hij na het verschijnen van zijn boek in het land gaf dat deze problemen op brede schaal speelden.
Hij schreef mee aan het Manifest Scherp op Ouderenzorg, dat breed werd gesteund door de Tweede Kamer. Hierdoor trok de staatssecretaris extra geld uit voor verpleeghuizen.