Over Lucas 2:21-40.
Leerlingen van Jezus, gasten in ons midden,
Een paar dagen voor kerst bezocht premier Rutte verpleegtehuis Veenhage in Nootdorp. Super leuk natuurlijk voor de bewoners. Maar een paar dagen later, op tweede kerstdag, was ik met Thomas en Ezra in Veenhage. Bij een kerstviering met het koor van hun moeder. Ze waren op hun kerstbest gekleed. En gedroegen zich ook keurig. Tijdens de kerstliederen maakten ze braaf muziek op hun tamboerijnen.
En ik denk eigenlijk dat die twee kleine kinderen meer indruk gemaakt hebben dan de premier. Zeker in een verpleegtehuis is er niks dat zo blij maakt als de aanwezigheid van kleine kinderen.
In het verhaal van de ontmoeting tussen Maria, Jozef, Jezus en Simeon zit iets van die ontroering. De oude Simeon neemt het kind in zijn armen. Blijkbaar mag dat van de ouders. En hij kijkt het kind in het gezicht. Hij knuffelt het. Hij geniet van het warme lijfje.
Maar tegelijkertijd is er ook heel wat meer aan de hand. Want dit is niet zomaar een kind. Dit is de Messias. En Simeon was belooft dat hij niet zou sterven, niet uit dienst van God zou treden, voor hij de Messias zou hebben gezien.
En Simeon spreekt mooie woorden over deze kleine Messias: Hij is degene die redding brengt. Hij is een licht dat geopenbaard wordt aan de heidenen, tot eer van het volk Israël.
De taak die deze nieuwgeboren Messias moet verrichten is niet gering. Heel veel mensen in de tijd van Jezus verwachtten de komst van de Messias. En ze waren het er wel over eens wat de Messias moest doen.
Hij moest de tempel opbouwen of zorgen dat de bestaande tempel gereinigd werd.
Hij moest de vijanden van Israël verslaan. Volgens veel mensen betekende dat de vijandelijke legers wegjagen.
En hij moest gerechtigheid brengen. Zorgen dat dingen weer recht kwamen. Dat de weduwen, wezen en armen weer goed behandeld zouden worden.
En Jezus zal dat tijdens zijn leven allemaal doen. Maar niet zoals de meeste mensen verwachten dat hij het zou doen. Ook daar profeteert Simeon over:
34Simeon? zegende hen en zei tegen ?Maria, zijn moeder: ‘Weet wel dat velen in Israël door hem ten val zullen komen of juist zullen opstaan. Hij zal een teken zijn dat betwist wordt, 35en zelf zult u als door een ?zwaard? doorstoken worden. Zo zal de gezindheid van velen aan het licht komen.’
Jezus koningschap is niet het koningschap van een winnaar. Maar van een verliezer. Hij blijkt de Messias te zijn, door het lijden heen.
Hij leert zijn volgelingen om gerechtigheid te doen.
Hij verslaat de vijand niet in een grote veldslag, maar door uit liefde te sterven aan kruis.
Hij zend zijn Geest zodat God kan wonen in zijn volgelingen.
Jezus is de Messias. Maar de manier waarop hij de Messias blijkt te zijn, is niet wat mensen hadden verwacht. Jezus is de Messias door het lijden heen. Zijn koninkrijk komt door de moeite en pijn heen.
Misschien herken je dat wel in je eigen leven. Simeon en Hanna in iedere geval wel. Hanna was al vierentachtig jaar weduwe. Wat een eenzaamheid en verdriet zal ze op zijn tijd hebben gevoeld. Al die tijd dient ze de Heer met vasten en bidden in de tempel. Ook zij is in afwachting van de komst van de Messias. Met haar broze handen van minstens honderdvijf jaar oud mocht ze het kindje aanraken. God beloonde haar voor haar trouw aan hem.
Het verhaal van Simeon en Hanna mag ons troosten. Want God troost ons door dit verhaal heen. Dat God troost was iets dat Simeon geloofde:
25Er woonde toen in Jeruzalem een zekere ?Simeon. Hij was een ?rechtvaardig? en vroom man, die uitzag naar de tijd dat God Israël vertroosting zou schenken, en de ?heilige? Geest? rustte op hem.
Jezus komst als Messias zorgt er niet voor dat er geen nare dingen meer gebeuren. Dat mensen geen verdriet meer hebben. Dat mensen zoals de man van Hanna veel te jong sterven en daarmee anderen eenzaam achter laten.
Toch zorgt de komst van de Messias voor troost: hij is erbij. Hij dealt met het lijden door het lijden zelf op zich te nemen. Hij heeft een nieuwe toekomst voor ons geopend waar geen tranen en pijn meer zijn. Hij draagt ons en sterkt ons. Juist als we verdrietig zijn.
Het verhaal van Simeon en Hanna leert ons ook om God te aanbidden. Beiden zijn super blij als ze het kindje vasthouden, als ze de Messias hebben gevonden. En ze prijzen God.
Maar dat deden ze hun hele leven al. Hanna elke dag opnieuw in de tempel, met bidden en vasten. Simeon heeft zo’n intieme band met God dat hij weet wat de Geest tot hem spreekt. Zodat hij op de juiste moment op de juiste plek kan zijn en de Messias kan zien. Simeon en Hanna zijn voorbeelden van hoe aanbidding van God ons sterk maakt en kracht geeft.
En het verhaal is een verhaal over gemeenschap. Wat hier gebeurd is een bijzondere ontmoeting tussen twee oudere mensen, twee jonge mensen, en een baby. Gods plan brengt mensen van verschillende leeftijden bij elkaar. Jozef en Maria maken Simeon en Hanna blij met hun kind. Simeon zegent het jonge gezin en spreekt bemoedigende en waarschuwende woorden. Hanna vindt in het kleine kindje het levensgeluk.
God brengt mensen bij elkaar rond de Messias. Joden en heidenen. Arme herders en rijke wijzen. Mensen van alle generaties. Waar wij ons snel terugtrekken in onze eigen leeftijdsgroep, brengt God verbinding en verzoening tussen mensen van alle generaties.
Zo hebben we gelijk een mooi vooruitzicht op het nieuwe jaar. Dat deze kerk een plek mag zijn waar veel mensen troost vinden bij God. En hun lijden leren dragen. Dat we God mogen aanbidden. Als we mooie dingen meemaken. Maar ook als we die goedheid van God niet merken. Gewoon Hem aanbidden omdat Hij het waard is.
En dat we mogen groeien in verbinding tussen de generaties. Want juist op die manier wil God werken. Ons in het nieuwe jaar tot zegen laten zijn voor elkaar. Amen.