bij Lucas 15:1-3,11-32, sermon in English below
Leerlingen van Jezus, gasten met ons,
Het is het jaar 2040. Jessie en Tommy zijn nu nog schattig. Meestal. Maar dan zijn ze 18 jaar oud. Ze komen naar je toe en zeggen: pap, mam: als jullie dood gaan is de helft van jullie bezit van mij toch?
Eh, ja mijn zoon, dat klopt. Als pappa en mamma er niet meer zijn, dan krijg jij de helft van de erfenis.
Ok, fijn. Eigenlijk zou ik willen dat jullie nu dood zijn, ik wil nu het geld. Verkoop het huis maar, nu direct. Ga maar in een klein huurappartementje wonen. Dan kan ik alvast lol gaan maken met mijn deel van de erfenis.
En stel dat je dat doet. Je verkoopt je huis, en geeft de helft van het geld aan je zoon. Aan Jessie of Tommy.
Wat voor ouder ben je dan?
Een hele slechte, zou ik zeggen. Ouder zijn is je kinderen steeds meer loslaten. Maar een 18 jarige met 2/3 ton laten vertrekken, dat is echt onverantwoord.
En toch is dat hoe de vader in dit verhaal wordt beschreven. En ik denk dat het past met hoe we God leren kennen in de Bijbel. God is extreem geduldig met ons. Hij straft ons niet naar onze ongerechtigheden. Hij laat ons vrij. Vrij om onze eigen fouten te maken. Ook als je door die fouten enorm in de problemen komt.
Zoals de jongste zoon in het verhaal. Hij eindigt tussen de varkens in een heidens land. In ballingschap.
Zoals het volk Israël door hun eigen fouten Gods beschermende handen losliet, afgoden ging dienen, in handen van vijandelijke volken viel, en eindigde in de diepe put van de ballingschap.
Daar zit hij dan, de jongste zoon, tussen de onreine varkens. Jaloers omdat zij te eten hebben, en hij niet. En hij beseft dat hij het volledig heeft verknalt.
Hij weet dat zijn Vader zo streng niet is. Misschien kan ik terugkeren en als knecht voor mijn vader gaan werken. Erger dan dit kan het niet worden, ik kan het altijd proberen.
Dan doe ik er een vrome zin bij: vader, ik heb gezondigd tegen de hemel en tegen u, ik ben het niet waard om uw zoon te zijn, maar mag ik alstublieft als knecht bij u komen werken.
En zo gaat de jongste zoon op weg. De terugweg is lang genoeg om de vrome zin uit zijn hoofd te leren.
Zijn vader staat ondertussen elke dag, als het werk erop zit, op de uitkijk. De zorg voor de boerderij laat hij over aan zijn oudste zoon, want zelf is hij er met zijn hoofd niet meer bij. Hij heeft maar één verlangen: dat zijn jongste zoon terugkeert.
God is trouw aan zijn verbond. Hij laat ons niet los, ook als wij Hem wel loslaten.
En dan, is het opeens zo ver. In een reiziger in de verte herkent hij de trekken van zijn zoon. Hij schort zijn bovenkleed op, en rent er op af. Zijn zoon begint aan zijn toneelstukje: vader, ik heb gezondigd, tegen de hemel, en tegen u.
Maar nog voor hij uitgesproken is, vliegt zijn vader hem om de nek. In die omarming nemen het stof van de weg en de stank van de varkens bezit van de vader. De vader neemt zijn zoon mee naar huis. Een feestmaal wordt bereid. Want de verloren zoon is gevonden.
Hij is gestorven in het water van de dood. En opgestaan om een nieuw leven te ontvangen. Niet omdat zijn bekering zo oprecht was. Maar omdat de liefde van de Vader alle stank en onreinheid wegwast. Want Gods trouw en liefde zijn blijvend.
Zo at Jezus met zondaars en tollenaars. Hij lag met hen aan tafel. Ze roken naar geld met een luchtje eraan, of naar het prikkelende parfum van prostituees. Het stof van hun bevuilde voeten werd door Jezus zelf schoongewassen. Vergeving, verzoening. Liefde, onverdiend, toch ontvangen. Wat een feestmaal. Een stukje hemel op aarde. Terugkeer uit ballingschap.
Maar niet iedereen kon dat feest meemaken. De Farizeeën en Schriftgeleerden haalden hun neus er voor op. Tollenaars en zondaars die erbij mogen horen? Dat is toch verkeerd? Als je met hen eet wordt je besmet met hun slechtheid. Als je de goede heilige God wilt horen moet je toch afstand houden van dat soort types?
Maar juist zij worden ingelijfd bij Gods familie. Jezus heeft geen heiligen op het oog. Jezus is op zoek naar wat verloren is geraakt, om het onheilige heilig te maken. Bij Jezus mag iedereen thuiskomen. Zondaars, tollenaars, brabbelende baby’s, verstokte bejaarden, rijke stinkerts, arme zondaars, gelovige oudste zonen en zwervende jongste zonen. Dus ook jij, en ik.
Jezus brengt ons bij elkaar als één familie, broers en zussen. Één doop, één lichaam van Christus, één feestmaal. Daar zitten we dan, aan tafel, met al onze verschillen, als één familie. Oudste zonen, jongste zonen. Allemaal door Jezus gevonden. Allemaal door Jezus thuisgebracht. Amen.
Disciples of Jesus, guests with us,
The year is 2040. Jessie and Tommy are still cute now. Generally. But then they are 18 years old. They come to you and say: Dad, Mom: when you die, half of your property is mine, right?
Um, yes my son, that’s right. When mom and dad are gone, you get half of the inheritance.
Okay, fine. Actually I wish you were dead now, I want the money now. Sell the house right now. Go live in a small rental apartment. Then I can start having fun with my share of the inheritance.
And suppose you do. You sell your house, and give half of the money to your son. To Jessie or Tommy.
What age are you then?
A very bad one, I would say. Being a parent means letting go of your children more and more. But letting an 18-year-old leave with 2/3 tons is really irresponsible.
And yet that is how the father is described in this story. And I think it fits with how we come to know God in the Bible. God is extremely patient with us. He does not punish us according to our iniquities. He sets us free. Free to make our own mistakes. Even if you get into huge trouble because of those mistakes.
Like the youngest son in the story. He ends up among the pigs in a heathen land. In exile.
Just as the people of Israel, through their own mistakes, let go of God’s protective hands, began to serve idols, fell into the hands of enemy nations, and ended up in the deep pit of exile.
There he sits, the younger son, among the unclean pigs. Jealous because they have food to eat, and he doesn’t. And he realizes that he completely screwed up.
He knows that his Father is not so strict. Maybe I can return and work for my father as a servant. It can’t get any worse than this, I can always try.
Then I add a pious sentence: father, I have sinned against heaven and against you, I am not worthy to be your son, but may I please come and work for you as a servant.
And so the youngest son goes on his way. The way back is long enough to memorize the pious phrase.
His father, meanwhile, is on the lookout every day, when the work is done. He leaves the care of the farm to his eldest son, because his mind is no longer with him. He has only one desire: for his youngest son to return.
God is faithful to his covenant. He will not let go of us, even if we do let go of Him.
And then, suddenly it’s that time. He recognizes the features of his son in a traveler in the distance. He suspends his outer garment and runs towards it. His son begins his play: Father, I have sinned against heaven and against you.
But even before he has finished speaking, his father flies around his neck. In that embrace, the dust of the road and the stench of the pigs take possession of the father. The father takes his son home. A feast is prepared. Because the prodigal son has been found.
He died in the water of death. And risen to receive a new life. Not because his conversion was so sincere. But because the love of the Father washes away all stench and uncleanness. For God’s faithfulness and love are enduring.
Thus Jesus ate with sinners and tax collectors. He sat at the table with them. They smelled of smelly money or the pungent perfume of prostitutes. The dust from their soiled feet was washed clean by Jesus himself. Forgiveness, reconciliation. Love, undeserved, yet received. What a feast. A piece of heaven on earth. Return from exile.
But not everyone could attend that party. The Pharisees and scribes turned their noses up at it. Publicans and sinners who may belong? Isn’t that wrong? If you eat with them you will be infected with their wickedness. If you want to hear the good holy God, you have to keep your distance from those types, don’t you?
But it is precisely they who are incorporated into God’s family. Jesus has no saints in mind. Jesus is looking for what has been lost, to make the unholy holy. Everyone can come home to Jesus. Sinners, publicans, babbling babes, inveterate old, rich stinking ore, poor sinners, believing eldest sons and wandering youngest sons. So you and me too.
Jesus brings us together as one family, brothers and sisters. One baptism, one body of Christ, one feast. Here we are, at the table, with all our differences, as one family. Eldest sons, youngest sons. All found by Jesus. All brought home by Jesus. Amen.