Bijbelgedeelten: Hebreeën 10, 19-25 (NBV)
Voorganger: ds. Jelke de Jong (dominee@deacker.pknpijnackerdelfgauw.nl).
De dienst is te bekijken via https://www.youtube.com/channel/UClfZla9nW00oLuA9al90DJg en te beluisteren viawww.kerkomroep.nl.
Gemeente van Jezus Christus,
Waarom zou je naar de kerk gaan? ‘Om elkaar te bemoedigen’ (vers 25). Je gaat naar de kerk om elkaar er bij te roepen en op te roepen en aan te sporen: om er bij te blijven: bij God, bij het geloof en bij de kerk en bij het Koninkrijk.
Die aansporing was toen op zijn plaats, want kerkgang was bij de eerste lezers van de brief een dingetje. Er was nog iets waardoor die oproep relevant was. De lezers van de Hebreeënbrief waren de eerste liefde kwijtgeraakt. De oorspronkelijke (Jezus)beweging was gaandeweg steeds meer gestold in structuren en tradities. Het (Pinkster)vuur was eruit. Het enthousiasme was gedoofd. Ze waren de spontaniteit, de naïviteit en de onbevangenheid voorbij. Het was fietsen op lege banden.
Misschien herken je dat wel, dat geloven jou het gevoel geeft dat je hebt wanneer je op lege banden fiets. Je bent in beweging, maar het is zwaar. Het kost je veel inspanning. Het kost meer energie dan het oplevert.
Fietsen op lege banden: het geloof uitleven op de plek waar God jou gesteld heeft, gaat niet vanzelf. Je moet jezelf er steeds toe zetten. Inspiratie en motivatie moeten vanuit je tenen komen. Weerstand en drempels steeds overwonnen worden. Het gaat niet spontaan. Je zit er niet onbevangen in. Je vermijdt het gesprek over geloof en kerk, uit angst voor vragen waar je het antwoord niet op weet. Je hoopt dat niemand in jouw omgeving er over begint.
Ik heb van mijn fietsenmaker geleerd dat je er voor moet zorgen dat de banden van je fiets altijd hard zijn. Door zachte banden gaat de kwaliteit van je banden snel achteruit. In het geloof fietsen op lege banden heeft een negatief effect op ons geloven, hopen en liefhebben.
Hoe houd jij je geloof en je geloofsleven/beleving onder spanning? Hoe krijg je het weer onder spanning? Voor de schrijver van de Hebreeënbrief is daarvoor het woord ‘Onbevangenheid’ het kernwoord. Ook wel vertaalt met ‘vrijmoedigheid’ of ‘zonder schroom’.
‘Onbevangen’, dat is een open en ontvankelijke houding voor wat komt. Het is ook een uitnodigende houding: ‘Laat maar komen’. Het is een houding zonder oordeel. Open voor verrassingen. Zonder angst. Geen controle. Veel vertrouwen.
‘Onbevangenheid’, daar begint het Bijbelgedeelte van vanmorgen ook mee. ‘Broeders en zusters, dankzij het bloed van Christus kunnen we zonder schroom (onbevangen) binnengaan in het heiligdom…’.
Onze onbevangenheid als gelovigen is gestoeld op Goede Vrijdag en Pasen. Dankzij Jezus’ dood en opstand is de weg weer open. Allereerst naar de Vader. Vervolgens naar elkaar en naar de ander. En ook naar jezelf. Dankzij Christus is je hart gereinigd, je geweten bevrijd en
je lichaam gewassen. Je bent het oordeel voorbij. De boodschap van de Hebreeënbrief is gericht tot een gedoopte gemeente.
De weg is open. Nu is het zaak die weg onbevangen te bewandelen. In alle vrijmoedigheid. Daarvoor hebben we de Heilige Geest nodig. De Geest van Pinksteren. De Geest is het duwtje in de rug dat je steeds nodig hebt. De Geest zorgt voor beweging: inspiratie, motivatie en actie. Onbevangen. In alle vrijmoedigheid.
Het is niet voor niets dat ‘Onbevangenheid’ ook een kernwoord is in het boek Handelingen. Zou je ‘onbevangenheid’ een grondwoord van geloof en gemeentezijn kunnen noemen?
De Geest geeft het geloof en met het geloof komt de Geest. De Geest (de Trooster/ Tweede Helper) helpt ons om de weg te gaan die Christus via dood en opstanding tot stand heeft gebracht. De Geest werkt middellijk. Hij maakt gebruik van (mede)mensen. De kerk, gemeente, is een werkplaats van de Geest. De Heilige Geest gebruikt de eredienst, de liturgie om je te oefenen in onbevangenheid. Vandaar dat de schrijver van de Hebreeënbrief zijn lezers en dus ook ons oproept, aanspoort om niet weg te blijven wanneer de gemeente samenkomt. In de weg van de liturgie krijg en houd jij je geloof onder spanning. Voorkom je dat je in je geloofsleven op lege banden gaat fietsen.
Hoe voedt de liturgie onze onbevangenheid? In kerk, in de weg van de liturgie kom je thuis: bij God, bij elkaar en bij jezelf. Je mag er bij horen (doop). Je gaat ervaren dat je gekend en geliefd bent. Onvoorwaardelijk, zonder voorwaarden vooraf. Je wordt bevestigd in je kindschap (HA). Je ervaart gemeenschap: met God, met elkaar en de gemeenschap met alle gelovigen /wereldwijde kerk (geloofsbelijdenis). Je bent het oordeel voorbij. Je ontvangt vergeving van zonden. Je leert de ander en jezelf te vergeven (HA). Je leert leven in en vanuit de vrijheid waarmee Christus jou heeft vrijgekocht. Je leert leven vanuit verwondering, dankbaarheid, en overvloed, in plaats van tekort. Je leert leven vanuit vertrouwen, in plaats vanuit angst. Je leert leven van gegeef, in plaats vanuit verdienste. Alle profilering en prestatie voorbij. Je leert een werkelijkheid kennen die veel groter is dan de zichtbare werkelijkheid. Je spreekt over, zingt van en deelt in een leven dat de dood niet meer stuk kan krijgen. De liturgie helpt je om de toekomst open te houden. Hier word je gezegend om tot zegen te kunnen zijn.
Kortom: de liturgie helpt ons om onbevangen te blijven geloven (tot God naderen; 22), hopen (te blijven belijden; 23) en liefhebben (en goed te doen; 24). De liturgie is dan ook het hart van ons gemeente-zijn en de thuishaven en de uitvalsbasis voor onze geloofspraktijk. Vandaar dat we na drie voorhoedediensten weer terugkeren naar de kerk.
De liturgie helpt ons onbevangen onze priesterlijke rol in kerk en samenleving te vervullen: mensen bij God brengen en God bij mensen.
Onbevangenheid kun je ook (her)vinden door terug te gaan in de tijd. Terug naar de eerste liefde. ‘Hoe zag mijn geloofsleven en geloofspraktijk er uit toen ik tot geloof kwam? Belijdenis deed? Wat deed ik toen wel, wat ik nu niet meer doe?’
Ook de schrijver van de Hebreeënbrief leidt zijn lezers terug naar sprankelende begintijd. Toen ze in vuur en vlam stonde voor Jezus. Lees Hebr. 10, 32-34 en 10, 35-36.
De liturgie is tot zegen voor onszelf en via ons tot zegen voor de medemens/wereld. Daarom is het belangrijk om de lofzang gaande te houden.
In de weg van de liturgie leren we niet alleen onbevangenheid. Het wil ons ook helpen om niet in te dutten. Het is een oefening in waakzaamheid. Wakker te blijven. Dat is nodig, want de dag van Christus’ wederkomst nadert (25). Het kan toch niet zo zijn dat de bruid inslaap is gevallen, wanneer haar Bruidegom komt?
Waarom zou je naar de kerk gaan? Overdenk die vraag en kijk of je kerkgang aanscherping behoeft.
Amen.
Waarom zou je naar de kerk gaan? Overdenk die vraag en kijk of je kerkgang aanscherping behoeft.